Een elektrofysiologisch onderzoek (EFO) van het hart is een diagnostische procedure die wordt uitgevoerd om de elektrische activiteit van het hart te evalueren. Dit type onderzoek wordt vaak uitgevoerd om de oorzaak van hartritmestoornissen te identificeren en om te bepalen welke behandeling het meest geschikt is. Hier zijn de belangrijkste aspecten van een elektrofysiologisch onderzoek:
Doel van het onderzoek:
- Identificatie van hartritmestoornissen: Het hoofddoel van een EFO is om de oorzaak en aard van hartritmestoornissen te bepalen.
- Locatie van elektrische problemen: Het helpt bij het lokaliseren van de specifieke gebieden in het hart waar abnormale elektrische signalen ontstaan.
Voorbereiding:
- Voor het onderzoek wordt de patiënt vaak lokaal verdoofd en soms wordt ook een kalmerend middel toegediend.
- Elektroden worden op de huid van de patiënt geplaatst om de elektrische activiteit van het hart te registreren.
Procedure:
- Een katheter (een dunne buis) wordt meestal via een bloedvat in de lies of de arm naar het hart geleid.
- De katheter wordt nauwkeurig naar verschillende delen van het hart gebracht, waarbij elektrische signalen worden gemeten.
Door middel van elektrofysiologische stimulatie kunnen provocatietests worden uitgevoerd om hartritmestoornissen op te wekken.
Registratie van gegevens:
- Tijdens de procedure worden elektrische signalen van het hart vastgelegd en geanalyseerd.
- De arts kan beoordelen hoe het hart reageert op verschillende prikkels en zo de oorzaak van de hartritmestoornis vaststellen.
Behandeling tijdens het onderzoek:
- In sommige gevallen kan een elektrofysiologisch onderzoek ook diagnostische en therapeutische elementen combineren. Bijvoorbeeld, als de oorzaak van de ritmestoornis tijdens het onderzoek wordt geïdentificeerd, kan de arts gelijktijdig een ablatieprocedure uitvoeren om de abnormale elektrische focus te behandelen.
Een elektrofysiologisch onderzoek wordt meestal uitgevoerd door een gespecialiseerde cardioloog, bekend als een elektrofysioloog. Het kan helpen bij het vaststellen van de juiste behandelingsopties voor individuen met ernstige hartritmestoornissen.
